๑. ได้ความขยัน ขณะสวดมนต์ ความรู้สึกเบื่อ เซื่องซึม ง่วงนอน เกลียดคล้าน จะหมดไป เกิดความแช่มชื่นกระฉับกระเฉงขึ้น
๒. จิตใจผ่องใส เพราะขณะนั้นจิตใจของเราไปหน่วงอยู่ที่การสวดมนต์ไม่คิดถึงตัวเอง ความโลภ โกรธ หลงจึงไม่ได้ กล้ำกลายเข้าสู่วาระจิต
๓. ได้ปัญญา การสวดมนต์ โดยรู้คำแปล รู้ความหมาย ย่อมทำให้ผู้สวดได้ปัญญา ความรู้ แทนที่จะสวดแจ้วๆ เหมือนนกแก้วนกขุนทองโดยไม่รู้อะไรเลย เป็นเหตุให้ถูกค่อนว่า ทำอะไรตามเค้า
๔. จิตเป็นสมาธิ เพราะขณะนั้นผู้สวดต้องสำรวมใจแน่วแน่ มิฉะนั้นจะสวดได้หน้าลืมหลัง เมื่อจิตเป็นสมาธิ ความสงบเยือกเย็นจะเกิดขึ้น
๕. ได้เฝ้าพระพุทธเจ้า ขณะนั้นผู้สวดมีกาย วาจาปกติ (มีศิล) มีใจแน่วแน่ (มีสมาธิ) มีความรู้สึกระลึกถึงพระพุทธเจ้า (มีปัญญา) เท่ากับได้เฝ้าพระพุทธองค์ด้วยการปฏิบัติบูชาเคารพไตรสิกขาอย่างแท้จริง
๖. ได้ความสุข เกิดปิติในคุณพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ในพระธรรมคำสอนที่มีเหตุผล ประพฤติปฏิบัติตามได้ความสุขจริงๆ
๗. ได้ความไม่ประมาท ชีวิตมีเวลาน้อย อยู่ไม่ถึงร้อยปีก่อต้องจากโลกเดินทางต่อไปและไปคนเดียว ต้องรีบละบาปอกุศล เร่งสร้างบุญบารมี และรีบเจริญสติกำหนดรูป-นาม อันเป็นอัปปมาทธรรมก่อนที่จะจากโลกนี้ไป โชคดีหนอที่เราได้เกิดมาพบพระพุทธศาสนา เป็นพุทธมามะกะ ฯ
